FamZwart

We hebben het idee dat het toch iets meer winter is dan vorig jaar. Het heeft de afgelopen tijd aardig wat geregend en het is al een tijdje koud. Dat is natuurlijk wel relatief, want bij ons betekent het dat we wat vaker in een lange broek of zelfs met sokken naar buiten gaan. Door de regen zijn de watervallen een stuk indrukwekkender.
Ook liggen de toppen van de bergen al een tijdje onder de sneeuw. Dat ziet er heel mooi uit. We hebben er helaas nog maar een foto van kunnen nemen. De telescopen zijn een aantal dagen helemaal afgesloten geweest vanwege de sneeuw.
De winter is ook altijd het seizoen om walvissen te zien. Zaterdag zagen we er allebei eentje. Een keer sprong hij bijna helemaal uit het water. Alleen Arjanne zag dat. Toen ik (Walther) me omdraaide zag ik alleen een ongelofelijk grote splash. Alsof iemand een sleepboot van 10 meter hoogte in het water liet vallen.

Hier zijn twee filmpjes van Bram tijdens het eten. Meestal gedraagd hij zich wat beter dan dit.

Eind november ben ik (Walther) naar Green Bank, West Virginia geweest. Ik was daar op bezoek bij een ander astronomisch instituut (NRAO).
Ze zitten in een erg afgelegen gebied in Pocahontas County. Het was 4 uur rijden vanaf het vliegveld in Washington D.C. De rit was erg mooi, overal mooie bergen en bruine bossen. Ik heb onderweg ook nog gewandeled in Shenandoah National Park. Dat is een langgerekt natuurgebied waar 1 asfalt weg doorheenloopt.
Het terrein van NRAO is daar erg groot. Ze hebben een heleboel telescopen en zelfs hun eigen vliegveldje. Hun grootste telescoop is iets van 120 meter hoog en de schotel is ook iets van 100m (zie de foto's).
De mensen daar wonen behoorlijk afgelegen en in de natuur. Als ze naar de supermarkt willen, moeten ze een uur rijden.
Op de heenreis werd het donker en moest ik een paar keer stopen voor herten die de weg overstaken. Er zitten ook stinkdieren, coyotes en zwart beren. Die heb ik helaas niet gezien. Ik heb alleen wat herten (tijdens mijn wandeling waren ze heel dichtbij) en gieren gezien. Die waren ook behoorlijk groot.

1 November was het precies een jaar geleden dat we vertrokken uit Nederland. We weten nog goed hoe we werden uitgezwaaid op Schiphol.

Aan de ene kant is het heel snel gegaan. We zitten al weer op 1/3 van de hele periode die we gepland hebben hier te zijn. Maar aan de andere kant als we terugkijken naar wat we hier allemaal gedaan en gezien hebben dan lijkt het ook weer heel lang. We zijn nog steeds erg dankbaar voor alles wat we mogen zien en meemaken.

Na ons bezoek aan Nederland weten we ook dat we ons in Nederland ook weer erg zullen thuis voelen. Dus we hebben wel zin om terug te gaan, maar nu nog even niet :) want we moeten eerst nog een tijdje genieten van Hawaii.

Bram is weer erg veel dingen aan het leren. Hij verbaast ons soms met het aantal dieren dat hij herkent. Wat ons ook verbaast is dat we wel eens bananenschillen vinden in huis terwijl de banaan nergens meer te bekennen is.
Hij begint ook steeds beter te begrijpen wat 'later' en 'daarna' betekent. Als we zeggen dat we eerst naar huis gaan en dat hij daarna een ijsje mag, wordt hij helemaal blij en gaat hij rustig in zijn autostoeltje zitten.

Er zijn een tijd geen foto's geweest, maar nu zijn er weer wat nieuwe. Van nu af aan zullen we al onze foto's op flickr zetten. Ik zal op termijn de oude foto's ook uploaden naar flickr zodra ik weet hoe het automatisch kan.

Flickr heeft voor ons een paar voordelen, maar voor bezoekers is het ook handig. Je kan namelijk een slideshow bekijken en ook kan je automatisch updates (via RSS) krijgen of onze foto's op je mobiel bekijken.

Op onze foto pagina zullen nog steeds kleine versies van de 10 nieuwste foto's te zien zijn. Als jullie vragen hebben over flickr of als jullie het niet kunnen bekijken hoor ik het graag.

We gaan onze foto's toch niet op flickr zetten maar op picasa. Flickr heeft een aantal nadelen (bijvoorbeeld dat je niet meer dan 3 albums mag maken). Bij picasa kan je ook slideshows e.d. bekijken en er kunnen wat meer foto's op staan. De nieuwste foto's kan je nog steeds hier zien.

Nou we zijn weer terug van onze reis. Het was heel goed om iedereen weer te zien alleen was het erg kort.

Op de heen weg hadden we een overnachting en een lange ochtend in San Francisco. Op de vlucht naar San Francisco kwamen we er achter dat het erg krap is als je een druk jongetje op schoot hebt en je ook nog allebei tegelijk moet eten. Over een paar maanden is Bram 2 jaar en dan moet hij zijn eigen stoel. Dat is waarschijnlijk ook maar het beste, maar natuurlijk wel een stuk duurder.
San Francisco is een bijzondere stad die veel sfeer heeft. We moesten met de cable car naar het hotel. Dat was erg leuk om mee te maken. Die karretjes worden met een kabel onder de grond de steile straten doorgetrokken. De bestuurder heeft twee hendels: 1 om de kabel vast te grijpen en 1 om te remmen. Sommige straten zijn zo steil dat hij niet eens tot stilstand kan komen. Dus maar hopen dat alle auto's op tijd aan de kant gaan.
's Ochtends hebben we de stad bekeken. We konden in van afstand Alcatraz en de Golden Gate Bridge zien.

Daarna vlogen we de lange vlucht naar Londen. We waren erg laat met het inchecken (vanwege de lange rijen) maar ze hadden extra moeite gedaan om ons stoelen met meer ruimte te bezorgen. Dat maakte de vlucht wat draagbaarder. Deze vlucht had vertraging en zo misten we onze vlucht naar Amsterdam. In Londen zagen we voor het eerst een Nederlander: Guus Hiddink. Op Schiphol werden we opgehaald door de familie. Het is erg leuk om iedereen weer in levende lijve te zien, ookal spreek je elkaar nog wel een via webcam of telefoon. En de nieuwe aanwinsten (door geboorte of verkering) in de familie hadden we nog helemaal niet gezien.

We moesten wel wennen aan de temperatuur. Het was af en toe best mooi weer, maar het blijft toch anders dan in Hilo. In Hilo hoef je nooit bang te zijn dat je het echt koud gaat krijgen. Je hoeft vrijwel nooit meer kleren mee dan je korte broek, een t-shirt en slippers. Toen werd Bram helaas ziek. Het was vooral jammer voor de familie, die nu niet zo'n opgewekt jongetje als normaal zagen. We waren ook ongerust over de reis, maar volgens de dokter zou hij met zijn medicijnen snel opknappen. Dat is gelukkig ook gebeurd.

De dagen in Londen waren ook mooi. We zaten in Kensington en dat is een prachtige wijk. Het stikt er van de oude, luxe gebouwen en er was een prachtig park op loopafstand. Arjanne en Bram konden Londen verkennen terwijl ik naar saaie praatjes moest luisteren. Op de laatste dag zijn we nog met z'n drieen in the London Eye geweest en hebben we de Big Ben bekeken (zie de foto's).

Op de terugweg hadden we de vluchten van 10 uur en van 5 uur direct na elkaar. Ook daar hadden we bijna de vlucht gemist (door vertraging van de eerste vlucht), maar doordat alle rijen een beetje meevielen (en we mochten voordringen bij het inchecken) lukte het net. Gelukkig was Bram behoorlijk vrolijk en heeft hij ook nog wat geslapen.

Het was erg leuk om in Honolulu aan te komen. Het voelde al een beetje als thuis: lekker warm en vroeg donker. We hadden hier een betere hotelkamer met redelijk uitzicht. Helaas werd Bram om 3 uur wakker en was het volgens hem tijd om op te staan. Zodoende liepen we al op straat voordat het licht was en lagen we om 7 uur op het strand. De temperatuur was al lekker en het water was ook heerlijk. Daarna ook nog naar de dierentuin van Honolulu geweest. Die was een stuk mooier dan we hadden verwacht.

's Middags hebben we het laatste vluchtje naar huis gemaakt en kwamen we toch wel behoorlijk moe aan. Het was fijn om thuis te komen, maar we moeten nog wel wennen aan het rare ritme. Bram wordt soms nog op rare tijden wakker en wil eigenlijk niet alleen gaan slapen.

We hebben nog een heleboel foto's uit te zoeken, maar hopelijk kunnen we er binnenkort een paar op de site zetten.

Nou, ons derde bezoek zit er alweer op. Het was gezellig om Arjan en Alieke op bezoek te hebben. Bram heeft er ook weer van genoten om wat extra vriendjes over de vloer te hebben. Alleen natuurlijk jammer dat Micha en Raema er niet bij waren.

We hebben weer een heleboel mooie dingen bekeken, dus daarom alleen de hoogte-(of diepte-)punten. Op zaterdag de 25e gingen we een mooie wandeling in Volcanoes National Park maken. We zouden dwars door de Kilauea Iki krater lopen. Toen we vertrokken uit Hilo was het prachtig weer. In het park was het een stuk minder. Toen we begonnen te lopen miezerde het af en toe nog een klein beetje, maar vlak voordat we in de krater zouden komen, begon het veel harder te regenen. We waren maar gewoon doorgelopen omdat het in het begin nog wel aardig warm was. Voordat we de krater weer uit waren, hadden we geen droge draad meer aan ons lichaam. In de lavatube hebben we wat gegeten en geschuild en onze kleren uitgewrongen. Daarna is Arjanne (nog steeds in de regen) de auto gaan halen. Bram zat helemaal te rillen. Hij zat wat meer beschut in de rugdrager, maar hij was toch ook helemaal nat (volgens mij zat hij ook af en toe met zijn armen wijd om zoveel mogelijk regen op te vangen).

Helaas hebben we geen dolfijnen gezien, maar we zagen wel wat zeehonden zwemmen. Het was wel aardig ver weg en we konden het niet heel duidelijk zien, maar het waren duidelijk geen dolfijnen. Arjan en Walther zijn er nog naar toe gezwommen, maar ze zijn aardig schuw en je mag ze ook niet lastig vallen. Vlak daarna werd Walther gestoken door een zee-egel. Gelukkig was het niet zo ernstig als het eruit zag.

We hebben zelf geen foto's genomen, maar Arjan heeft die taak met veel enthousiasme (dankzij zijn nieuwe camera) op zich genomen. En het resultaat mag er wezen. We zullen proberen voor ons vertrek nog wat op internet te zetten.

Nou nog een weekje en dan worden wij zelf het bezoek.

Nou, ik heb de wandeling naar de top van Mauna Loa gedaan. En het was erg zwaar. We liepen van 3000m naar 4100m en de hele wandeling was 22 km. Vanwege het gebruik aan zuurstof op die hoogte liep ik na 100m al zwaar te hijgen. Zo bleef het eigenlijk tot aan de top. Toen we daar waren aangekomen was ik behoorlijk moe en had ik echt wat nieuwe brandstof nodig, maar toen gebeurde waar ik al een beetje bang voor was: op die hoogte stop mijn maag ermee. Ik probeerde wat water te drinken en een banaan te eten, maar na een kwartiertje kwam dat er weer uit. Ik heb dus de hele dag gelopen op alleen mijn ontbijt en het water wat ik op weg ernaartoe had gedronken. Gelukkig was mijn conditie wel aardig goed, want ik heb geen last van mijn benen en voeten gehad. Ik was met mijn collega/baas die in de vijftig is. Hij had helemaal nergens last en volgens mij was hij niet eens moe toen we terugkwamen.

Ondanks de problemen was het een mooie wandeling. Er groeit daar helemaal niets en het enige levende wat we hebben gezien waren een paar vliegen, 1 spin en 1 wandelaar. Je loopt dus alleen maar over de kale lava, maar toch is dat ook erg mooi. Er zijn zoveel verschillende soorten: rood, grijs, bruin, zwart of goudkleurig, glinsterend of dof, heel ruw of heel glad, heel stevig of zo brokkelig dat het onder je voeten afbreekt. Soms knispert het onder je voeten als sneeuw. Ook het uitzicht was mooi. We konden de telescopen op Mauna Kea zien en een aantal andere bergen: Hualalai, Kohala en de berg op Maui. Bovenop Mauna Loa is een hele grote krater met steile rotswanden. In 1984 is daar een grote uitbarsting geweest en is de krater voor een groot deel opgevuld met lava. Daarvoor was hij 100m dieper dan hij nu is.